Take the stage
Gisteren was mijn guilty pleasure op TV: Dirty Dancing. Een film uit 1987. Ik was toen 9. Direct kneiter verliefd op Jennifer Grey en ik wilde natuurlijk net zo stoer zijn als Patrick Swayze.
Inmiddels ben ik al 27 jaar samen met mijn eigen Jennifer Grey, maar zo stoer als Patrick Swayze ben ik nooit geworden.
Het misbruik dat plaatsvond tussen mijn 10e en 12e heeft een soort van sluier over mijn leven gegooid. Ik stond meer dan 35 jaar lang in een overlevingsstand. Iedereen wantrouwend en nooit veel aandacht vragend. Want aandacht vragen en nodig hebben was de perfecte ingang om misbruikt te worden.
De afgelopen 3 jaar heb ik in therapie en tijdens mijn opleiding Traumaseksuologie de impact en gevolgen van het seksueel misbruik in mijn jeugd in kaart gebracht, ontleed en een plaats en betekenis kunnen geven. Die soort van sluier heb ik kunnen oplichten.
Vorige week reed ik terug vanaf het vakantieadres waar ik zojuist onze oudste had heen gebracht. Hij ging voor het eerst ‘alleen’ met vrienden op vakantie. Op mijn spotify ‘vind je deze dan ook leuk-lijst’ kwam Endless Summer van Scooter voorbij. Een hit uit 1995. De tijd dat ik, om erbij te horen, eigenlijk alleen punk en hardrockmuziek luisterde. Omdat dat dat nu eenmaal bij ons in de klas geluisterd werd. Happy hardcore en aanverwante muziekstromingen was not done.
En ik merkte dat de tranen in mijn ogen sprongen. Wat nou als ik net als Patrick Swayze was geweest en het afsluitende lied in Dirty Dancing zou onderbreken om te laten zien wat ik leuk vind. Wie ik ben.
De onvermijdelijke vraag kwam weer in mij op: 'wat nou als het misbruik niet had plaatsgevonden?'
Hoe had ik dan alles beleeft. Welke keuzes had ik dan gemaakt. Hoe had mijn leven er dan uit gezien? Was ik dan misschien wel meer als Patrick Swayze geweest en had ik dan meer Jennifer Gray’s het hof gemaakt in mijn pubertijd?
Meteen weet ik mezelf te herpakken. Ik weet dat ik mezelf de ‘Wat als?’-vraag niet moet stellen. Het misbruik is namelijk wél gebeurd en ik kan dat niet ongedaan maken.
En toen ik gisteren in bed lag en nog even terug dacht aan wat me nou iedere keer weer raakt als ik Dirty Dancing kijk dan is het toch dat podium pakken. Iedereen aan de kant schuiven en mezelf laten zien. En toen realiseerde ik me dat voor het misbruik ik ook al niet zo’n held was.
Veel mensen om me heen en op de voorgrond staan, heb ik eigenlijk altijd spannend gevonden. En toen viel er voor de zoveelste keer een kwartje. Wat doe ik bij mijn kinderen? Ik moedig ze aan wanneer ze iets spannend vinden. Ik heb onze oudste regelmatig aangespoord te blijven voetballen en zichzelf op het veld te laten horen en zien. Hij was nooit de grootste in het team en in het begin werd hij nooit aangespeeld ondanks dat hij altijd vrij stond. Hij was bijna gestopt. Nu is hij al een aantal seizoenen op rij een van de topscoorders in zijn team.
En dan onze dochter. Iedere keer bang om van de balk of brug te vallen. En iedere keer heb ik haar aangemoedigd om het toch weer te proberen. Om toch weer te gaan trainen en oefenen. Het aantal turnmedailles kan ik ondertussen niet meer tellen.
Die aanmoediging heb ik denk ik gemist vroeger. Wanneer ik iets spannend vond was er altijd de veilige haven bij mijn moeder. Mijn moeder heeft ooit toegegeven dat we vroeger met carnaval op vakantie gingen omdat ik niet tegen de harde muziek en de grote hoeveelheid mensen kon.
Nu ik het seksueel misbruik uit mijn jeugd een plek heb kunnen geven komt er ruimte om te onderzoeken welke Michiel er onder die sluier vandaan komt. En nu ontdek ik dat ik het nooit geleerd heb om het podium te pakken en daar ook nooit toe aangemoedigd ben. Ik merk wel dat ik me anders voel in het bijzijn van anderen en in groepen. Ik stel vaker vragen en voel me steeds minder vaak ongemakkelijk. Het lukt me om ruimte in te nemen en de echte Michiel te laten zien.
Zou ik dan op mijn 47e alsnog meer als Patrick Swayze kunnen worden? Ik ga het ontdekken 😉